ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΔΩΚΟΥΝ ΖΩΗ

Διαβάζοντας τό βιβλίο αὐτό ἀποκόμισα μεγάλη χαρά και ὠφέλεια. Στήν ἀρχή μοῦ φάνηκε ὅτι ὑπῆρχε μιά κατάχρηση ἐκτενῶν παραθεμάτων τοῦ Πεντζίκη. Ὕστερα ὅμως εἶδα ὅτι ἡ παράθεσή τους ἦταν ἀναγκαία καί συγκεφαλαίωνε τόν Πεντζίκη – συγκεφαλαίωση εὐεργετική γιά τόν ἀναγνώστη, πού συχνά τόν χάνει ἀπό τά χέρια του, ὅπως χάνεται ὁ ὑδράργυρος. Γιά μένα ἰδιαίτερα, πού καί ἡ μνήμη μου εἶναι ἀβαθέστατη καί ἀρκετό καιρό ἔχω νά πιάσω κάποιο βιβλίο του γιά νά τό ξαναδιαβάσω, αὐτή ἡ ἔξοχη κουρελού τῶν ἀποσπασμάτων μέ ἐφαίδρυνε. Ποιά κρίση τώρα περιμένετε ἀπό ἕναν θεολογικά ἀναλφάβητο; Ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι τό βιβλίο αὐτό εἶναι μιά ἑρμηνεία ἀπό αὐτές πού πολλοί ἀναγνῶστες προσδοκοῦσαν. Τώρα τούς παρέχονται πολλά κλειδιά· δύσχωρα κείμενα τοῦ Πεντζίκη γίνονται βατά γιά οὐκ ὀλίγους, στούς ὁποίους συγκαταριθμοῦμαι κι ἐγώ. Ν. Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ