ΞΥΛΙΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

“Εσείς πάρτε μαζί σας όλους τους ξύλινους αγγέλους μου και τις γοργόνες, και στήστε τους ή φυτέψτε τους στους τόπους της εξορίας, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στη Λέρο και τον Άι-Στράτη. Στήστε τους σε όλα τα κολαστήρια των βασανιστηρίων, να φυτρώσουν και να βγάλουν σπαθωτά φτερά, για να πετάξουν τα αιθερικά τους φάσματα πάνω απ' τις φτωχογειτονιές του κόσμου, άλλοτε σαν άγγελοι παρήγοροι κι άλλοτε σαν ιερά σκιάχτρα για να τρομάζουν τα όρνεα, του κόσμου τους τυράννους. Στήστε τους σ' αυτά τα νησιά, να μοιάζουν σαν νεότευκτες γαλέρες ή σαν κορυφές παλιών κόσμων, που ταξιδεύουν αιώνια πάνω στου γαλάζιου τη δόξα, για να μας θυμίζουν πως ποτέ δεν τελειώνει το ταξίδι, πως ποτέ δεν ξεχνιούνται οι νεκροί ονειροπόλοι, όσοι ονειρεύονταν έναν καλύτερο κόσμο και έδωσαν τη ζωή τους γι' αυτόν”. Ο Νίκος Τσίγκος, σ' ένα μυθιστόρημα-ελεγεία για την ειρήνη, την ελευθερία, την ομορφιά και τη φύση, διατυπώνει με ρομαντικό και λυρικό τρόπο την προσωπική του φιλοσοφία και σκιαγραφεί τις παραφωνίες στον τρόπο ζωής που επιβάλλεται στη σύγχρονη εποχή μας.