ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

Ο χωροχρόνος στο έργο του Ν. Καββαδία (κυρίως στις συλλογές “Πούσι” και “Τραβέρσο”) παρουσιάζεται εντελώς διευρυμένος, ανοικτός σε υπερβάσεις και μεταθέσεις, αφού το φαντασιακό και το υπερφυσικό συναντά το ρεαλιστικό και το διαποτίζει, το υπερβατικό καταλύει τη λογική και την κυριαρχία της· ακόμη και τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου παρουσιάζονται ασαφή. Παράλληλα όμως ο χωροχρόνος του ποιητικού σύμπαντος του Καββαδία εμφανίζεται στους αναγνώστες προσωπικός και οικείος: το μακρινό και το εξωτικό συνυπάρχουν με το άμεσο και το συγκεκριμένο, το άγνωστο με το οικείο, το διαφορετικό με το γηγενές, το παρελθόν διαχέεται στο παρόν όλα αποτελούν εκφάνσεις της ανθρώπινης αγωνίας και αναζήτησης, της πανανθρώπινης μοίρας. Ο αναγνώστης με τον τρόπο αυτό μπορεί να αποδεχθεί τη σύζευξη του πραγματικού με το φαντασιακό, τη διάρρηξη της λογικής, χωρίς να χρειάζεται να κρατά στα χέρια τον το λύχνο του Αλαδδίνου προκειμένου να διαπιστώσει, μαζί με το ποιητικό υποκείμενο, πως: … πήδηξ' ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς, στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυο μίλια όξω οπ'τη Σκύρο.