ΤΟ ΟΥΕΣΤΕΡΝ

Ουέστερν. Ο κατ' εξοχήν αμερικανικός κινηματογράφος, όπως πολύ σωστά τον χαρακτήρισε ο Αντρέ Μπαζέν. Ίσως, όμως, το ουέστερν να είναι και το κατ' εξοχήν σινεμά, αλλιώς δεν εξηγείται γιατί αυτό το τόσο περιορισμένο, εθνικά και θεματικά, θέαμα είχε μια τέτοια παγκόσμια απήχηση. Μπορεί το ουέστερν να είναι ένας καθρέφτης της αμερικανικής ιστορίας, μπορεί ν' αποτελεί το καλύτερο ερμηνευτικό εργαλείο για να δούμε πώς η αμερικανική κοινωνία αντανακλά μέσα από μυθικά πρότυπα του 19ου αιώνα την εξέλιξή της και τις αντιθέσεις της, ταυτόχρονα όμως τούτο το κινηματογραφικό είδος δανείζεται για τη μορφοποίησή του τα πιο πανάρχαια εκφραστικά μέσα: το έπος και την τραγωδία και από ένα σημείο κι έπειτα τον μυθιστορηματικό δρόμο, όπως θα δούμε στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Με άλλα λόγια, το ουέστερν απάντησε, καλύτερα από κάθε άλλο κινηματογραφικό είδος, στην πανάρχαια ανάγκη του ατόμου να ζήσει (έστω φαντασιακά) τον μύθο της περιπέτειας, ν' αναπλάσει τον επικό κόσμο του άθλου, της δοκιμασίας, της αντρειοσύνης, αλλά και των παθών του ανθρώπου, μέσα από μια μυθολογία που, χωρίς να είναι απόλυτα σύγχρονη, έχει αρκετά χαρακτηριστικά ώστε να γίνει αποδεκτή σαν η τελευταία εποποιία του βιομηχανικού αιώνα.