ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΑΛΟΓΑΚΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΤΣΑΣ

«Κατά την περίοδο 1944-1946 ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να είχε τελειώσει, αλλά όχι όμως και όλα τα βάσανα του κόσμου. Στην πραγματικότητα εμείς τα μικρά παιδιά δεν ξέραμε καν ποιος πόλεμος ήταν αυτός και γιατί γινόταν. Και στην καρδιά μας ένα παράξενο και λιγωτικό καρδιοχτύπι του ανεξήγητου φόβου. Εκείνο που θυμόμασταν ήταν αυτές οι ομαδικές φυγές, οι αναστατωμένοι άνθρωποι, που με μια κουβέρτα στον ώμο και τα παιδιά από το χέρι, έτρεχαν αλαλιασμένοι μακριά από το χωριό για να αποφύγουν τον τρομερό εχθρό, να γλιτώσουν από την άγρια μανία του με κάθε τρόπο. Οι Γερμανοί κατακτητές είχαν φύγει ηττημένοι, σκορπίζοντας πίσω τους από οργή και εκδίκηση τον όλεθρο και την καταστροφή. Αλλά μέσα από τους ξεραμένους κάμπους και τους απέραντους βάλτους που λίμναζαν ξεπετάχτηκε τώρα ένας περίεργος και σχεδόν αόρατος εχθρός, που όρμησε επάνω στον ταλαιπωρημένο πληθυσμό και ιδιαίτερα στα παιδιά με βουλιμική και επιθετική διάθεση, μεταδίδοντας τον πυρετό και την ασθένεια της ελονοσίας. Ήταν οι άγνωστοι για εμάς τα παιδιά ανωφελείς κώνωπες που είναι υπεύθυνοι για τη μετάδοση της ελονοσίας. Σε όλο το διάστημα από το 1944 μέχρι το 1946, ο πληθυσμός της υπαίθρου δοκιμάστηκε σκληρά από αυτή την επιδημία. Ειδικά στη δυτική Φθιώτιδα, στην Υπάτη, στα Λουτρά Υπάτης, στη Συκά και στα άλλα χωριά της περιοχής, η ενδημική αυτή νόσος αποδεκάτισε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Εμένα με βρήκε στην ηλικία των 7-8 χρόνων ιδιαίτερα εξαντλημένη από την προγενέστερη πάθησή μου, την εντεροκολίτιδα, και φυσικά έφτασε σε σημείο να με καταβάλει. Αλλά όχι όμως οριστικά. Ωστόσο δεν ξέρω, αλλά έχω μια έντονη βεβαιότητα ότι ήμουν εγώ και η δυνατή βούλησή μου που δεν της το επέτρεψε, ίσως να ήταν η θέληση και οι παρακλήσεις της μητέρας μου να ζήσω ή ακόμη η ίδια η θέληση του Θεού, το πεπρωμένο μου πως έπρεπε να ζήσω με διαρκή και καλή υγεία για να βιώσω το ταξίδι της μακριάς ζωής και τη μοναδική εμπειρία της, με όλα όσα αυτή συνεπάγεται, για τη διατήρηση της οποίας αξίζει, όπως φαίνεται, να αγωνιζόμα