ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

“Τον λόγο τούτον που ξεστόμισες να τον επάρεις πίσω. Γιατί κι οι μάνες αυτονών παιδιά τους θα θρηνήσουν. Κι η μάνα δεν έχει διάφορο αν είναι Ρωμιά ή Τούρκα. Μέρεψε την καρδούλα σου κι ο πόνος ας σε τρώει. Δείξε αγάπη, συγχώρεσε ακόμα και ετούτους, που δε λογάν τι κάνουνε και κρίση πια δεν έχουν”.Αυτά τα λόγια που λέει η Παναγία ίσως και να είναι η επιτομή και η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξής μας. Η θέληση του ανθρώπινου γένους να είναι κυρίαρχο, συγκρούεται με την απόλυτη και βαθύτατη εσωτερική ανάγκη του για αποδοχή. Οι συγκρουσιακές αυτές δυνάμεις φέρνουν πολλές φορές τον άνθρωπο σε δυσχερή θέση, κυρίως όταν οι επιλογές του (πόλεμος, κυριαρχία, επιβολή, κ.α.) δημιουργούν αυτές τις συνθήκες για τις οποίες ο ίδιος ο άνθρωπος αργότερα μετανιώνει. Πρέπει να υπάρξει λοιπόν κάποιο “εσωτερικό φως” στον καθένα μας για να βρει τον δρόμο προς τη μέγιστη των αρετών, αυτή της συγχώρησης. Μίας συγχώρησης πέρα από φιλοσοφικά, θρησκευτικά, πολιτικά, και κυρίως ιδεολογικά στερεότυπα. Μίας συγχώρησης που θα εδράζεται στην απλουστέρα των λέξεων σε όλες τις γλώσσες του πλανήτη, την Αγάπη.