ΘΑΨΤΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ Η σκηνή είναι χωρισμένη σε δύο πλάνα. Στο μπροστινό η σκηνή είναι άδεια – στο πίσω, κι όχι πολύ βαθιά, ένα πλάτωμα κάπου δυο μέτρα ψηλό, που πιάνει όλο το μάκρος της σκηνής. Τη σκηνή δεν τηνέ στολίζει τίποτε, παρεκτός κάτι σακιά, άλλα γιομάτα, άλλα ξεσκισμένα, στοιβαγμένα κατά μάκρος στην κορφή του πλατώματος – και κάμποσο σκαμμένο χώμα, πάνω στο πλάτωμα και δαύτο. Όλο το πλάτωμα είναι βαμμένο σκοτεινό μαύρο. Φωτίζεται κατά μάκρος από 'να δυνατό προβολέα, πού 'ρχεται απ' τα δεξιά, στο ύψος του γοφού. Τούτο είναι το μοναδικό φως πάνω στη σκηνή. Το πλάτωμα παρασταίνει ένα σμπαραλιασμένο πεδίο μάχης ήσυχο τώρα, κάμποσα μίλια πίσω απ' το μέτωπο. Μέσα σ' ένα ρηχό χαράκωμα, σκαμμένο στο πλάτωμα, στέκει ένα απόσπασμα ταφής. Οι φαντάροι φαίνουνται, απ' τη μέση κι απάνω, να σκάβουν ένα κοινό τάφο για να βολέψουνε έξι πτώματα, που είναι στοιβαγμένα δεξιά στο πλάτωμα, τυλιγμένα σε λινάτσες. Ένας λοχίας στέκει στα δεξιά, στα χείλια του τάφου και καπνίζει. Ο πιο κοντινός του φαντάρος, μέσα στον τάφο, σταματά το σκάψιμο. 1ος ΦΑΝΤΑΡΟΣ: Αμάν κυρ-λοχία,· βρωμάνε. (Δείχνει με το φτυάρι του κατά τους νεκρούς). Άντεστε ναν τους παραχώσουμε μιαν ώρα αρχύτερα. ΛΟΧΙΑΣ: Και τι στο διάολο θαρρείς θα μοσχοβόλαγες του λόγου σου, να σ' είχανε έτσι δα, δυο μέρες άθαφτο, τριαντάφυλλο και ρόδο; Πάλι καλά προλαβαίνουμε και τους θάβουμε. Σκάβετε, μπρος! 2ος ΦΑΝΤΑΡΟΣ, ξύνεται: Σκάβε-ξύνου! Σκάβε-ξύνου! Σιχτίρ για πόλεμος! Για χαρακώματα θα σκάβεις – για θ' ανοίγεις τάφους! 3ος ΦΑΝΤΑΡΟΣ: Τσιγάρο ποιος έχει; Χασίσι θα πάρω σα δε μου κονομήσει κανένας τσιγάρο. 2ος ΦΑΝΤΑΡΟΣ: Για θ' ανοίγεις τάφους – για θα ξύνεσαι απ' τις ψείρες! Το Θεό τους για ψείρες – στρατός ειν' αυτός για ψειροκομείο; 1ος ΦΑΝΤΑΡΟΣ: Γι' αυτό γίνουνται οι πόλεμοι, για τις ψείρες. Ποιος θα τις τάιζε αλλιώς; 4ος ΦΑΝΤΑΡΟΣ: Κάθε μέρα, θυμάμαι, έκανα λουτρό! Βρε πώς καταντά ο άνθρωπος! […]