ΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ ΤΟΥΣ

Το κριτικό δοκίμιο που θα σας υποδεχτεί στις επόμενες σελίδες αυτού του βιβλίου προέκυψε από το διαρκές ενδιαφέρον μου, εδώ και μερικές δεκαετίες, να στρέφω την προσοχή των όσων φιλέρευνων αναγνωστών σε περιπτώσεις σύγχρονων δημιουργών που, παρά την αναμφισβήτητη αξία τους, για διάφορους λόγους δεν συμπαρατάχθηκαν στις πρώτες γραμμές της δημοσιότητας μαζί με άλλα, γνωστότερα ονόματα της λογοτεχνίας μας. Η ποιήτρια και θεωρητικός της ποίησης Λύντια Στεφάνου (Αθήνα, 1927-2013) θα μπορούσε να ήταν πολύ περισσότερο γνωστή και να έχει μια δεσπόζουσα θέση στα γράμματά μας του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Αλλά αυτό αν δεν ήταν διαφορετικά τα κριτήρια· αν δεν επικρατούσε στην κοινωνία των λογοτεχνών μας, από καταβολής της μάλιστα, η πανίσχυρη, τάση να συνδυάζουμε την αξιοσύνη με το πλεόνασμα οίκτου και λύπης που αποδίδουμε ηρωολατρικά σε ορισμένους ποιητές και πεζογράφους μας!