ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ

Ὁ τεχνοκρατούμενος καί καταναλωτικός ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας, μέ τά ὄντως θαυμαστά ἐπιτεύγματά του στόν τομέα τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνικῆς, ζεῖ στήν ἀφθονία καί τήν ποικιλία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καί τῶν πολλῶν ἀνέσεων. Παρόλ’ αὐτά, ὄχι μόνο ἀπουσιάζει ἀπό τόν ψυχικό του κόσμο ἡ πηγαία χαρά, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀνάπαυση, ἀλλά καί ζεῖ μέ τό βαθύ κενό, τό ἀνικανοποίητο τῆς ψυχῆς, τό πληθωρικό ἄγχος. Δέν εἶναι εὐτυχισμένος, τό παραδέχεται. Ὅμως σ’ αὐτή τήν παθογενή ψυχική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου συντελεῖ μέ τόν τρόπο του, καί σέ μεγάλο βαθμό, τό πολύ νοσηρό συναίσθημα τῆς καρδιᾶς μας, ἡ στενοχώρια. Τό μαρτυρεῖ καί αὐτή ἡ ἁπλή σημασία τῆς λέξεως: «Στενοχώρια», ἴσον, στενός χῶρος, συμπληγάδες πέτρες. Καταπίεση τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου, κάποτε καί μαρτύριο τῆς ψυχῆς ἀπό τήν ὁποία ἀπουσιάζει ὁ Θεός.