ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΒΡΟΧΗ

Μεσάνυχτα και από το σαλόνι κάποις παίζει στο πίανο. «Είναι σίγουρα παγίδα» του λέει η Νάντια. Σαν να την άκουσαν, τα δάχτυλα της Έλενας σωπαίνουν πάνω στ πλήκρα. Στρέφει το βλέμμα αλλά το μόνο που διακρίνει είναι μια σκιά ν' ανεβαίνει τρέχοντας τη σκάλα. Χαμογελάει. Μες το απόλυτο σκοτάδι τα μάτια της λάμπουν, σαν μικρές εστίες φωτιάς πρίν τις πνίξει η βροχή. Σκοτεινή βροχή. Ζεστή και ύπουλη. Κατοικεί στα σύννεφα κι έχει μια συγκεκριμένη αποστολή: να σταματήσει το χρόνο και να τον εγκλωβίσει σ' αυτο το παλιό αρχοντικό, που και οι άνθρωποι αλλάζουν μόλις μπούν. Οι στάλες της έχουν πρόσωπο. Και πολύ μοιάζουν στο Δημήτρη Φωτίου, τη μικρή του κόρη, στον ίδιο τον Αντώνη… Το βουητό της εισαβάλλει στα δωμάτια απ' τα παλιά κουφώματα, ο χτύπος πάνω στους τσίγκους και στα κεραμίδια της οροφής είναι ψίθυροι γεμάτοι ψέμα και υποκρισία. Ποτισμένοι με το δηλητήριο…του Έρωτα…του Μίσους…της Ψυχής…