ΣΑΝ ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟ ΝΕΡΟ

“Έβλεπε η Σοφιά τις φωλιές με τα χελιδόνια και σιγοτραγουδούσε. Χελιδόνια μου καλά, πο 'ρθαταν από μακριγιά, τι καλά μάς φέραταν; Την υγειά, την πασκαλιά και τα κόκκινα τ' αυγά. “Χελιδονάκια μου, χελιδονάκια μου” λέει κι η Κάλλιω. “Πούθ' έρχονται, μωρ' αδερφούλες μου, τα έρημα;” “Απ' τους Άγιους Τόπους, Κάλλιω” λέει η μάνα μου. “Διαβαίνουν ωκεανό”. “Και πώς, μωρ' Αλέξω, τόσο μακριά και δεν αποσταίνουν;” “Βοηθιούνται φτερό με φτερό”. “Και πώς βρίσκουν τον δρόμο, μωρ' γιαδερφούλες;” “Δεν είναι θεοτικά πράγματα αυτά;” λέει η μάνα μου.” Η απουσία στείρων αμφιβολιών και αβεβαιοτήτων έκανε τους ανθρώπους στα χωριά να είναι συνηθέστατα έξω απ' τον εαυτό τους, με όλως εξωτερικές έγνοιες που έσβηναν το δειλινό. Είχαν μαζεμένη την γνώμη τους, καθώς έλεγαν. Βέβαια με έναν άλλον τρόπο -και κυρίως μέσω της γλώσσας και της ενθεότητος- διαφοροποιούνταν απ' την φυσική κυψέλη με μια μόνιμη επαφή με το άρρητο, με τον ουρανό.