ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΥΣ

Μας ρώτησε κάποτε: «Ποιος πιστεύετε πώς είμαι πραγματικά;» Αρχίσαμε να λέμε ο καθένας μας με τη σειρά..- τόσες μπούρδες μαζεμένες δεν έχω ματακούσει! Τώρα που το σκέφτομαι, μου κάνει εντύπωση πώς δε σκάσαμε στα γέλια. Αφότου μίλησε κι ο τελευταίος, μας κοίταξε καλά-καλά, ξέχωρα τον καθένα, κ' είπε: «Ακόμα, δεν έχετε καταλάβει…» «Πες μας!», του φωνάξαμε. «Πες μας εσύ, ποιος είσαι τάχα!» Τότε, μας έδειξε σιωπηλά έναν-έναν. Γίναμε μεμιάς στήλες άλατος… Όταν έφτασε σε μένα, κοπήκανε τα ήπατά μου: Σημάδευε ίσια στο μέτωπο, ανάμεσα στα μάτια! Από μακριά, εκείνο το δάχτυλο έδειχνε κ' έκοβε σα λεπίδι.