ΠΟΘΟΣ ΘΕΟΥ

Ο καλός καλό δεν έχει, αλλά ο δίκαιος γράφει Ιστορία. Ο “κακός” άνθρωπος με τους άτσαλους τρόπους του αγιάζει τους ταπεινούς. Ο καλός άνθρωπος που εγκλωβίζει την ενέργειά του στους λίγους δικούς του προκαλεί ασφυξία μέσα στο χώρο του. Ο δίκαιος άνθρωπος που απλώνει την αγάπη του σε όλους είναι πηγή ζωής, σαν τον ήλιο που ζεσταίνει τους πάντες. Αν κάθε άνθρωπο τον βλέπεις ως εικόνα Θεού, τότε τον χαίρεσαι και τον τιμάς όταν βλέπεις να λάμπει μέσα του η εικόνα αυτή και τον λυπάσαι όταν τη θεία αυτή εικόνα τη βλέπεις πεταμένη μέσα στις λάσπες των παθών και των αμαρτιών. Δεν υπάρχει λοιπόν χώρος να κατακρίνεις κανέναν άνθρωπο. Όποιος γνώρισε την ύπαρξή του, το είναι του, την ταυτότητά του, δοξάζει τον Θεό για την αθάνατη, βασιλική ουσία του – την ψυχή του, και δεν γκρινιάζει για την περιουσία του, όταν αυτή κινδυνεύει. Τι αξία έχει το τσόφλι όταν κατέχεις την ψίχα; Γιατί τόσο αιματοκύλισμα για την περιουσία, όταν κατέχεις την ουσία; Γιατί χάνουμε την ουσία μας κυνηγώντας με μανία την περιουσία; Γιατί ενώ έχουμε τόσα βασιλικά προσόντα μέσα μας, νιώθουμε κόμπλεξ και ζηλεύουμε τους αδελφούς μας; Πότε επιτέλους θα γνωρίσουμε βαθιά τον εαυτό μας; Ο άγιος δεν χωράει μόνο στο χώρο του αλλά σε όλους τους χώρους. Έχει τον αχώρητο Θεό μέσα του, γι' αυτό και ανήκει σε όλους και τους φωτίζει όλους, και ο Χριστός τον βγάζει από τη μέγκενη του δικού του χώρου, για να μεριμνά για όλους τους ανθρώπους.