ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΚΑΝΕΤΙΔΗΣ

Όσοι τον γνωρίζουν, όσοι είχαν την τύχη να παρακαθίσουν μαζί του στο ίδιο τραπέζι, όσοι είχαν τη δυνατότητα να τον ακούσουν να λέει ιστορίες της καθημερινότητας, αλλά και ανέκδοτα με τον δικό του μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο, χρησιμοποιώντας πάντα την ποντιακή διάλεκτο, όσοι είχαν την ευκαιρία να τον απολαύσουν βλέποντάς τον να χορεύει -παρά τον σωματικό του όγκο- με τον χαρακτηριστικό αέρινο τρόπο του τους ποντιακούς χορούς, πρέπει να αισθάνονται πολύ τυχεροί Εγώ τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι. Τον Πλούταρχο τον είχα ακουστά, τον πρωτογνώρισα όμως από κοντά πριν από αρκετά χρόνια στον πάλαι ποτέ “ναό” της ποντιακής διασκέδασης “Μίθριο”. Όταν ανέβηκε ο Πλούταρχος στην πίστα, το σωματικό και χορευτικό του εκτόπισμα επισκίασε τους πάντες. Ένας και μοναδικός, όλοι οι άλλοι απλοί κομπάρσοι, ο άνθρωπος “κεντούσε” χορευτικά, όλοι οι άλλοι πολύ απλά εκτός “διαγωνισμού”. Τίποτα δεν έχει αλλάξει όλον αυτόν τον καιρό που πέρασε και εξακολουθώ να τον θαυμάζω όπως την πρώτη φορά που τον είδα. Είναι να απορεί κανείς με τη ζωντάνια και τη διάθεση αυτού του ανθρώπου. Είναι, τολμώ να πω, ο μοναδικός ζωντανός συνδετικός κρίκος με τους παλιούς γλεντζέδες όπως ο αείμνηστος ο Στοφόρον (Χριστόφορος Χριστοφορίδης), ο Μοσκώφ κ.ά. Όλα τα χρόνια ο Πλούταρχος, συνοδευόμενος πάντα από φίλους, δίνει το “παρών” στις διάφορες ποντιακές εκδηλώσεις, ακόμη και εκτός Ελλάδος: Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, Γερμανία, Σουηδία. Μία φορά όμως το χρόνο ο “Νουρέγιεφ” των ποντιακών χορών αναλαμβάνει το ρόλο του οικοδεσπότη. Πραγματοποιεί το δικό του παρακάθ', τη δική του μάζωξη, το δικό του γλέντι. Το λάλεμαν του Πλούταρχου οι γνωρίζοντες το περιμένουν πώς και πώς. Είναι ιδιαίτερη και ξεχωριστή τιμή να είσαι καλεσμένος σ' αυτό το ξεχωριστό μέγα παρακάθ'. Στο αυτοσχέδιο μαγαζί της μιας νύχτας οι παρακαθήμενοι καταφθάνουν από νωρίς το απόγευμα, σχεδόν από κάθε γωνιά της Ελλάδας.