ΠΛΗΓΗ ΣΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

ΙΙΠΟΔΑΜΕΙΑ Πικρή ζωή τόσο κυκλωμένη του μαύρου σπιτιού μας ώρα σήκω πάλι για το τυφλό φιλί ακόμα σπέρνεις το περιβόλι. Αλλάζει απ' την παρόρμηση κλαίει ο Διοκορυστής αιώνια και μιας νύχτας άγονο μέρος τώρα παντού, μια ιέρεια ελεεί. Όνειρα απ' τη δική σου φωτιά μαζί στις αγκαλιές μαύρα φίδια αίμα, των πυραμίδων αίνιγμα. Μικρό, κατάλευκο περιστέρι αστέρι της πιο ακριβής ζωής με άρωμα παλιό που κρύβεις.