ΠΟΙΗΣΗ ΠΙΝΑΚΕΣ

ντιφάσκω άρα ζω. (Δεν θυμάμαι ποιος το είπε όμως το βρίσκω πολύ πετυχημένο.) Η σύγχρονη λογοτεχνία και κυρίως η ποίηση, χρειάζονται άραγε εικόνες σύνοδες; Το ερώτημα αυτό με απασχολεί βασανιστικά πολύ καιρό και θα προσπαθήσω να διατυπώσω μιαν ικανοποιητική απάντηση. Βασικά είμαι ενάντιος γιατί έτσι χάνεται το υπερβατικό, η ρευστή ασάφεια, η αφηρημένη εκείνη αοριστία που διυλίζεται από την ανάγνωση και κατακαθίζει στη μνήμη. Χρειάζεται πολλές φορές να διαβάσουμε και να ξαναδιαβάσουμε το ίδιο κείμενο, το ίδιο ποίημα, να το «χωνέψουμε», φτιάχνοντας κάθε φορά νέες παραστάσεις και εικόνες στο μυαλό μας. «Άλλωστε, όπου και να με πήγαν οι θεωρίες μου, ένας ποιητής είχε ήδη φθάσει εκεί». (Φρόυντ). Προσπαθώντας, ενίοτε μάταια, να ερμηνεύσω την ηθελημένα αινιγματική και γριφώδη ελλειπτική ή εννοιολογική σύγχρονη ποίηση («την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ»), που λέει ο Καββαδίας, όλο και περισσότερο οδηγούμαι στο απλό συμπέρασμα, ότι ο αναγνώστης διαβάζοντας ποίηση διαμορφώνει και διαπλάθει ο ίδιος τις εικόνες στο μυαλό του, στη φαντασία του, έχει ήδη εικονογραφήσει αυτό που διαβάζει. Δεν χρειάζεται βοηθήματα. Εγώ όμως με την εικαστική εκδοχή μου, του επιβάλλω τη δική μου άποψη, βιάζω δηλαδή αυτό που διέπλασε. Τον ρυμουλκώ στον δικό μου δρόμο. Η τυπωμένη μάλιστα άποψη μου σε βιβλίο την επισφραγίζει εις το διηνεκές. Η εικόνα με άλλα λόγια, με την αφομοιωτική δυναμική της γίνεται ένα με το γραφτό. Τώρα γιατί αντιφάσκω; Διότι παρά τα λεγόμενά μου, εξακολουθώ να εικονογραφώ μένοντας, όμως, πιστός στον ρεαλισμό, που με ακολουθεί και τον ακολουθώ στην τέχνη και τη ζωή. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Εξακολουθώ να αντιλαμβάνομαι τον ποιητικό κόσμο ρεαλιστικά. Όταν, λοιπό, ο φίλος, σπουδαίος ποιητής Ηλίας Γκρης, από τους σημαντικότερους της Γενιάς του '70, έριξε προ ετών, την ιδέα να κοσμήσω με τις εικόνες μου κάποια ποιήματα, η πρώτη μου αντίδραση στην άκρως τιμητική για μένα πρόταση, ήταν ότι ένιωσα κάποιο δισταγμό.