ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

(…) Ο καθορισμός της φύσης ως «αρχής κινήσεως των φύσει όντων» επιτρέπει στον Heidegger να ερμηνεύσει την αριστοτελική φυσική αφενός ως καινοτόμο, αφετέρου όμως και ως τον απόηχο του στοχασμού των μεγάλων Προσωκρατικών. Το μεστότατο αριστοτελικό κείμενο που παρέχει συνάμα την δυνατότητα να αναπτύξει μία τόσο ενδελεχή όσο και ιδιότυπη ερμηνεία κεντρικών εννοιών της αριστοτελικής οντολογίας (αρχή, αιτία, κατηγορία, ουσία, ύλη και μορφή, δύναμις, ενέργεια και εντελέχεια, αλήθεια, λόγος κ.ά.) Η δε ανάλυση της διάκρισης φύσης και τέχνης αφήνει να διαφανεί ο προβληματισμός του Heidegger για την βαθύτερη μεταφυσική διάσταση και σημασία της σύγχρονης τεχνολογίας.(…)