ΟΤΙ ΛΥΠΕΙ ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ

εσύ στο εγώ μου έδειχνεςένα σπίτι που μύριζεκανέλακαιλιωμένη σοκο λαχτάρησα μια σκιά ιέρεια θεάς που μου γυρνάει το μέσα κόκαλο κάθε νύ χτώθηκα στα μπερδεμένα φύκια της θάλασσας που έδειχνε το σπίτι που μύριζε κανέλα και λιωμένη άχν α δεν ακούγεται στο όνειρό μουεγώ στο εσύσου το ’παπροτού φύγειςνα ξεκολλήσεις από το σώματην αστάθεια των θαυμαστικώναπό τους τοίχουςτ’ αποσιωπητικά με τη ματαιωμένηπροσμονή τους τους το είπα εκατό φορές με 24 γράμματα ασυνόδευτα στο πάτωμα οι λέξεις λέξη τη λέξη χτίσαμε το σπίτι το σπίτι μέσα μαςσας έχτισα αργάαργάααααα πόσο αργά σας έχτιζα