Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ

Το έργο παρουσιάζει πρόοδο σε σχέση με τον Κατιλίνα: Η μικρότερή του διάρκεια, η σωστή χρήση της σκηνικής αναγνώρισης (που το καθιστά αναλυτικό στην τεχνική του), η δημιουργική μίμηση του προτύπου – της δραματουργίας του Έλενσλέγκερ δηλαδή – κ' η ισόρροπη ανάπτυξη των κεντρικών και περιφερειακών χαρακτήρων, μαρτυρούν μία θεατρικότητα πούλειπε απ' την ιστορία του Ρωμαίου επαναστάτη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η τότε Νορβηγική Σκηνή δέχτηκε να το ανεβάση, ενώ απέρριψε το πρώτο θεατρικό… Βεβαίως, η εξεγερτική στάση του δημιουργού ενάντια σ' όλα τα κακώς κείμενα, κατά τη φράση του Μπραντ: Ή όλα, ή τίποτα!, εδώ είναι καλοκρυμμένη και δύσκολα θα την εκμεταλλευτούν όσοι ψάχνουν «κηρύγματα» και «ξεφωνητά»… Όμως, αυτό δεν καθιστά το δράμα κακό..- αρκεί να παρακαμφθή η εξαλλοιωτική θεώρηση του ποιητή, ως δήθεν «κοινωνικού ρέκτη» και, με το στανιό, «προοδευτικού» συγκεκριμένης πολιτικής απόχρωσης!