Ο ΜΕΤΡΙΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΒΑΛΕΤΑ

“Γεννήθηκα μήνα Ιούλιο σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη του νότου. Στην πίσω αυλή μιας μικρής μονοκατοικίας με υποδέχτηκαν φίλοι και συγγενείς, μπουκωμένοι από γλυκό του κουταλιού και παγωτό βανίλια. Οι πόρτες του σπιτιού έμειναν ευχάριστα ανοικτές ως αργά το βράδυ, όταν αποχώρησαν και οι τελευταίοι επισκέπτες, σπάταλοι σε ευχές για καλή υγεία, μακροημέρευση και πρόοδο. Άδειασαν τα ράφια από τα τελευταία αποθέματα τροφίμων, μα γέμισαν οι ντουλάπες από φαρμάκια, πιζάμες, ματόχαντρα και κλινοσκεπάσματα. Αργά το βράδυ, ο πατέρας και η μάνα έκατσαν αποκαμωμένοι στη βεράντα, με τη ξύλινη κούνια, φτιαγμένη από σανίδια παλιών επίπλων, ανάμεσά τους. Σιωπηλοί και αμήχανοι, με το βλέμμα ονειροπόλο και λαίμαργο για τη νέα ελπίδα που μόλις γεννήθηκε. Μια ξαφνική καλοκαιρινή μπόρα έφερε στο μικρό μπαλκόνι μυρωδιά από βρεγμένο χώμα και θαλασσινή αλμύρα. “Καλό σημάδι”, μουρμούρισε η μάνα, “έτσι δροσερή να είναι πάντα η ζωή του…”. “Και χωρίς καταιγίδες…”, συμπλήρωσε ο πατέρας, που η μάχη για την επιβίωση τον είχε κάνει λιγότερο αισιόδοξο για τα ουράνια σημάδια… (Από το ημερολόγιο του Αλέξανδρου Βαλέτα) Εντυπωσιάζει πάντοτε σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, εκείνη η μοναδική προσωπικότητα, που με πείσμα μοναδικό, κολυμπά αντίθετα στο ρεύμα και με τρόπο τυφλό, πολλές φορές και βίαιο, αλλάζει την μοίρα των ανθρώπων. Όμως, πιότερος θαυμασμός νομίζω αρμόζει στους άσημους και άδοξους πιονέρους, που αρνήθηκαν να συμβιβαστούν με το μέτριο και σε τούτη την προσπάθεια τα έχασαν όλα. Ζωές μοναχικές που γονίδιο σπάνιο τις κράτησε όρθιες ως το τέλος, σαν σύμβολα παγκόσμια του ανυποχώρητου, του ασυμβίβαστου, της τυφλής πίστης στην απόλυτη ουτοπία. Άλλη φιλοδοξία δεν έχουν οι γραμμές αυτού του βιβλίου, από το να δώσουν λίγο χώρο, λίγη μνήμη, σε προσωπικότητες μοναχικές που έφυγαν αθόρυβα, χωρίς ποτέ να δουν ακροατήριο στα μεγαλειώδη τους κι ανεκπλήρωτα όνειρα..