Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ο Χορός του θανάτου τοποθετείται σε ένα νησί του σουηδικού αρχιπελάγους. Το κτήριο στο οποίο ο Έντγκαρ και η σύζυγός του ζουν είναι ένα φρούριο, που στο παρελθόν λειτουργούσε ως φυλακή. Η συμβολική σημασία του γεγονότος αυτού ενισχύεται συνεχώς καθ' όλη τη διάρκεια του έργου. Η Αλίς, για παράδειγμα, λέει στον Κουρτ ότι όλη της ζωή υπήρξε έγκλειστη στον πύργο, φρουρούμενη από έναν άνδρα που πάντοτε μισούσε. Ο Λοχαγός αναφέρεται στον εαυτό του ως Κυανοπώγωνα και στην Αλίς ως φυλακισμένη του. Το ζευγάρι είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά, δύο από τα οποία εμφάνισαν τη χλομάδα της φυλακής και πέθαναν, σύμφωνα με την Αλίς, εξαιτίας της έλλειψης φωτός. Ωστόσο, δεν είναι μόνο η ίδια φυλακισμένη· ο Λοχαγός είναι εξίσου απομονωμένος και έγκλειστος. Έχουν αποκόψει και τους δύο -ή οι ίδιοι αποκόπηκαν- από την κοινωνία του νησιού. Στη διάρκεια του έργου ακόμη και οι υπηρέτριες τους εγκαταλείπουν, αφήνοντάς τους εντελώς μόνους να βασανίζουν ο ένας τον άλλο. Από τη στιγμή που φοβούνται ότι οι τηλεφωνήτριες υποκλέπτουν τις συνομιλίες τους και σχολιάζουν το περιεχόμενο των κλήσεών τους, η μόνη τους σύνδεση με τον έξω κόσμο είναι ένας τηλέγραφος. Τα μόνα μηνύματα που λαμβάνουν τους κοινοποιούνται μέσω ενός απρόσωπου κτυπήματος των πλήκτρων του τηλεγράφου. Προκειμένου να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στον συμβολισμό του εγκλεισμού, ο Στρίντμπεργκ έχει προσθέσει έναν σκοπό, που είναι συνεχώς ορατός μέσα από τις δύο κεντρικές τζαμόπορτες. Σε κάθε διαδοχική σκηνή, η παρουσία του γίνεται φανερή: “Ο σκοπός στην πυροβολαρχία περιπολεί, όπως πριν”. Η είσοδος του Κουρτ απελευθερώνει ολοφάνερα τη γκροτέσκα και πλήρως άσκοπη βαναυσότητα, η οποία αποτελεί ένα κυρίαρχο θέμα για το υπόλοιπο έργο. Τόσο η Αλίς όσο και ο Λοχαγός παίζουν μαζί του με έναν απρόκλητα στυγερό τρόπο και εν τέλει διεγείρουν σε αυτόν μια αντίστοιχη βιαιότητα. […] (Από το άρθρο του Orley I. Holtan, “The Absurd World of Strindberg's The Dance of Death, Comporative Drama, vol. 1, No. 3 (Fall 1967), σ. 199-206)