ΜΙΑ ΣΤΙΣ ΧΙΛΙΕΣ

Η γερασμένη σαύρα αφήνει ένα παράπονο, όπου λεμούρια και πέτρινοι ναοί στη ζούγκλα εμπλέκονται με την αγάπη, τον πόνο, τους πειρατές, το Χριστό και μερικές φανταστικές ασθένειες. Βαδίζει κάτω από το βαρύ πέπλο της ανθρώπινης οδύνης, χωρίς όμως την καυστική οξύτητα των ούρων και των θειούχων φαντασιώσεων, μια θλίψη μετρημένη που συνοδεύει τα τελευταία συγκρατημένα βήματα. Ο Burroughs τα λέει όλα σε λίγες σελίδες χωρίς χαοτικά ανοίγματα στο γράψιμο. Είναι εδώ τόσο τρυφερός, περισσότερο απ' ό,τι σε όλα τα άλλα βιβλία του μαζί.