ΜΑΤΙΑ ΓΕΜΑΤΑ ΒΡΟΧΗ

Μιλήσαμε για τις γειτονιές, τις ρούγες, τα σοκάκια και τις αλάνες. Εκεί αφήσαμε τις παιδικές μας φωνές, τις θύμησες, το γέλιο και το κλάμα, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα της νιότης μας. Τότε που όλα ήταν όμορφα, τα χρόνια της αθωότητας. Τότε που κι εγώ περνούσα και γύριζαν τα κεφάλια των αντρών όπως γυρίζουν τα ηλιοτρόπια στον ήλιο. Ο χρόνος κομματιάστηκε σε μικροσκοπικά, διάφανα κρυσταλλάκια, μαγνητισμένος από τον ίδιο του τον τρόμο. Όλα πια χάθηκαν, έγιναν παρελθόν. Μα η σκέψη μου πετάει πάντα εκεί.