ΚΙΤΡΙΝΟ ΡΩΣΙΚΟ ΚΕΡΙ

Εκείνος στην Τασκένδη, πολιτικός πρόσφυγας του Εμφυλίου. Οι δικοί του, φίλοι και αντίπαλοι, στην Ελλάδα του ’50 και του ’60. Μοναδική γέφυρα ανάμεσά τους η αλληλογραφία. Τα χρόνια περνούν, οι πληγές δύσκολα επουλώνονται, η πατρίδα «του» να τραβάει τον δρόμο της, όπως συνηθίζει να κάνει μια όμορφη μα αλαζονική γυναίκα που δεν γυρίζει γύρω της το βλέμμα. Και η δική του ζωή στο μεταξύ να μαραζώνει, να λιώνει, να σβήνει… (…) Ο Ακρίβος κάνει μεγάλη οικονομία δυνάμεων και πετυχαίνει οπωσδήποτε ένα πολύ πυκνό αποτέλεσμα. (…) Εκείνο που έχει, νομίζω, τη μεγαλύτερη σημασία είναι οι ίδιες οι επιστολές: με γλώσσα φυσική και αβία-στη, με ύφος που διαφοροποιείται ανάλογα με τον εκάστοτε αποστολέα, καθώς και με πολύ προσεγμένη αλληλοδιαπλοκή και δραματουργία αποτελούν οπωσδήποτε την ισχυρότερη σύσταση, αλλά και το καλύτερο μέρος του βιβλίου.