Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΘ ΕΚΑΣΤΗΝ

“Κι αφού, κόρη μου, είσαι και μορφωμένη, μπορείς να πεις καλύτερα όσα θέλω, αυτά που πρέπει, δηλαδή. Γεννήθηκα σε ορεινό χωριό, με κεριά μεγάλωσα και όταν βρέθηκα στην πόλη φυσούσα με μανία την ηλεκτρική λάμπα για να τη σβήσω. Είναι αστείο κι όμως αληθινό. Τα έκανα όλα και γέμισε το μυαλό μου κι η ψυχή μου. Και κορμί μου έγδερνα κι έβγαζε μετά καινούργια πέτσα. Κι έμαθα. Κι έκανα εσάς για να μου κουνιέστε ηθικές και με τις απόψεις που λένε τα βιβλία σας. Γράφε, γράφε ό, τι σου λέω και μην παραλείπεις ούτε λέξη”. Δεν ξέρω πώς θα πάει αυτή η ιστορία με το βιβλίο του μπαμπά. Εδώ και δύο χρόνια όλοι με ρωτάνε. “Γράφεις τίποτα”; “Ναι”, λέω εγώ. “Το βιβλίο του μπαμπά μου” και αντιλαμβάνομαι μια γλυκιά χλεύη. Εγώ, όμως, το 'χα παρέα το βιβλίο του μπαμπά. Μέσα απ' αυτό έκανα το μικρό μου ταξίδι της αναζήτησης, τον περίπατό μου στα στενά της παιδικής μου ηλικίας και απόλαυσα τη θέα αυτού που είμαι σήμερα από το μπαλκόνι της ζωής μου. Κοίταξα αχόρταγα τα μαύρα στίγματα πάνω στο χαρτί, σκεπτόμενη πως εγώ είμαι αυτή που το γέμισα, αυτή που διάνυσα όλο αυτόν τον δρόμο για να μπορώ να το γεμίσω. Δεν το έκανα για εκείνον. Για μένα το έκανα. Ορίστε τα ταξίδια που ήθελα να κάνω. Και ήξερα πως θα έρθει η ώρα. Γιατί οι προορισμοί δεν φεύγουν. Είναι εκεί και μας περιμένουν.