Η ΖΩΗ ΣΕ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΕΣ

Η πιο αγαπημένη μου ώρα ήταν η ώρα, που στο σπίτι μας θα έρχονταν οι θείες μου και οι εξαδέλφες μου για να κάνουμε νυχτέρι. Σε χόρταινα ν' ακούω τις ιστορίες τους τ' ατέλειωτα βράδια του χειμώνα δίπλα στο τζάκι. Ιστορίες βγαλμένες από τη ζωή. Ιστορίες που δε λέγονται. Παραμένουν στις σκοτεινές γωνιές των σπιτιών κρυμμένες, ανομολόγητες, αν κι έχουν πολλά να σου πουν. Κι όταν άρχισα να τις γράφω αναρωτήθηκα: “Μα χωράει η ζωή σε δυο σελίδες; Χωράει;”