Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Τον βρήκα, όπως και τις άλλες φορές, στο γραφείο του, να κάθεται σ' ένα ψηλό σκαμνί με το κορμί γερμένο στο τραπέζι. Τα πόδια του, κάτω από τη φαρδιά νυχτικιά που φορούσε, κρέμονταν άψυχα, σαν ξύλινα. “Τι κάνεις, Αγέλαε;”, ρώτησα πλησιάζοντας. “Μήπως σ' ανησύχησα;” Είχε ακουμπισμένο το κεφάλι του στο δίσκο μιας παλιάς ζυγαριάς με σούστες· με το στήθος και το αριστερό χέρι στηριζόταν στο τραπέζι, και με το δεξί ψαχούλευε τα βαρίδια που βρίσκονταν δίπλα. Διάλεξε ένα, το στριφογύρισε στα δάχτυλα και τ' άφησε να πέσει στο δεύτερο δίσκο, ενώ τα μάτια του, πίσω απ' τα συρμάτινα ματογυάλια, κόντευαν να πεταχτούν από τις κόγχες τους, καθώς αγωνιζόταν να παρακολουθήσει τα τόξα – δύο μολυβένια κεφάλια περιστεριών βαμμένα μ' ασημόσκονη που άρχιζαν ν' ανεβοκατεβάζουν τα ράμφη τους.