ΟΙ ΕΠΤΑ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Το βιβλίο αναφέρεται στους Επτά Σοφούς, όπως χαρακτηρίζονται – ήδη από την αρχαιότητα- μία ομάδα ιστορικών προσώπων της Αρχαίας Ελλάδος, που έζησαν μετά τον 7ο π.Χ. αιώνα, διακρίνονταν για τη σοφία και τη σύνεση και θεωρούνται από πολλούς οι ιδρυτές, οι πρωτοπόροι της φιλοσοφίας. Αυτοί δεν ήταν απαραίτητα φιλόσοφοι, κατά την κύρια ιδιότητά τους, αλλά επιφανείς φωτεινοί άνθρωποι των πόλεών τους, που διακρίθηκαν παράλληλα και ως νομοθέτες, πολιτικοί, άρχοντες ή δάσκαλοι. Οι αρχαίοι συγγραφείς συμπεριλαμβάνουν διαφορετικά πρόσωπα ο καθένας στου Επτά Σοφούς.Ο Διογένης Λάερτιος θεωρεί ότι επικρατέστεροι είναι ο Θαλής ο Μιλήσιος, Πιττακός ο Μυτιληναίος, Βίας ο Πριηνεύς, Κλεόβουλος ο Ρόδιος, Σόλων ο Αθηναίος, Περίανδρος ο Κορίνθιος, και Χίλων ο Λακεδαιμόνιος και όλοι οι συγγραφείς συμφωνούν στους τέσσερις πρώτους. Κοντά σ'αυτούς ο Διογένης Λαέρτιος αναφέρει και τους Επιμενίδη, Μύσωνα, Ανάχαρσι και Φερεκύδη. 'Αλλοι τον Πυθαγόρα, τον Αριστοδήμο και άλλους. Σώζονται μέχρι τις μέρες μας ένα πλήθος από αποφθέγματα, γνωμικά, που αποδίδονται άλλα σε έναν και άλλα σε περισσότερους από αυτούς και αποτελούν τη συμπυκνωμένη λαϊκή σοφία της εποχής, δοσμένη με τρόπο επιγραμματικό, λακωνικό και συγχρόνως διδακτικό. Είναι συμβουλές- προτροπές για τη σωστή συμπεριφορά απέναντι στους θεούς, τους άρχοντες, τους συγγενείς και τους φίλους. Κάποια δε από αυτά αναγράφηκαν στην είσοδο του ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς (γνωστά ως δελφικά παραγγέλματα). Η ζωή και η διδασκαλία των Επτά Σοφών, τα γνωμικά τους και κάποιες μικρές σωζομένες επιστολές τους περιέχονται σε αυτό το βιβλίο, μία πρώτη γνωριμία με τους σπουδαίος αυτούς προγόνους μας.