ΕΛΠΗΝΩΡ

Αφηρημένος χτυπούσε παλαμάκια στο χορό των συντρόφων ο Ελπήνωρ. Σαν ξεκούρδιστο βιολί ένιωθε ανάμεσα στις μεθυσμένες κραυγές, σαν αλλιώτικος που περίσσεψε. Πώς, όμως, κυλά απαρατήρητο το δάκρυ και χάνεται έτσι κι ο Ελπήνωρ αποτραβήχτηκε μόνος, στη στέγη πάνω του παλατιού της Κίρκης. Την είδε, καθώς σκαρφάλωνε, μονάχη στο κρεβάτι να ρωτά το ραβδί της για την αγάπη, να σβήνει σαν το αγριοπούλι των σκοτεινών δρυμών που διασπάσθηκε στη μαυρίλα. Μα όχι, πώς να βοηθήσει ο Ελπήνωρ τη Θεά; Ξάπλωσε στην άκρη της στέγης, μπρος στο πέλαγο, πάνω ακριβώς απ’ το δώμα της Κίρκης. Ο φλοίσβος των κυμάτων γλυκά κούρνιαζε πλάι στον κρυφό του εαυτό. Οι σκέψεις του εκτοξεύτηκαν στον ουρανό σαν πυροτεχνήματα, και μια-μια έσπαγαν σε μιλιούνια αστεράκια που ακαριαία έσβηναν μπρος στην αληθινή λεγεώνα. Κάθε έκρηξη κι ένα στιγμιαίο μειδίαμα πως τάχα λύθηκε η ουράνια απορία, μέχρι που το στόμα του ισοπεδώθηκε. Γύρισε μπρούμυτα, κι έτσι αποκοιμήθηκαν ο Ελπήνωρ κι η Κίρκη, σαν σταλακτίτης και σταλαγμίτης