ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ

Η συνάντηση του Ντοστογιέφσκι με τον Παπαδιαμάντη θα πρέπει να καταγραφεί ως μια κομβική στιγμή στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά και ως μια κρίσιμη πράξη που αφορά στην πνευματικότητα και την αληθοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Ντοστογιέφσκι γράφει μια βίβλο πεπτωκότων αγγέλων και ο Παπαδιαμάντης τη μεταγράφει σ’ ένα ευαγγέλιο όπου το χάρισμα των δακρύων κυριαρχεί. Φόντο ο ραγισμένος θόλος της μεγαλοπρεπούς πρωτεύουσας? χώρος οι φτωχογειτονιές, τα μουχλιασμένα χαμόσπιτα? πρόσωπα οι φθισικοί, οι πόρνες, οι μέθυσοι, τα παράγωγα μιας μεγάλης ταξικής καταγγελίας. Η διασκευή διατρέχει το έργο προσπαθώντας να κάνει όσο δυνατόν μικρότερο κακό στη μυθιστορηματική ολότητα. Αυτή δυστυχώς είναι η μοίρα της μεταφοράς της λογοτεχνίας στη θεατρική σκηνή. Μ’ αυτό το σέβας, μετατέθηκαν σκηνές, επιλέχθηκαν πρόσωπα και διάρκειες για λόγους σκηνικής οικονομίας. Αφηγηματικά μέρη θεατροποιήθηκαν και επινοήθηκαν σκηνές με μεταφορά του τρίτου προσώπου σε πρώτο. Οργανώθηκαν διάλογοι και μονόλογοι από το αφηγηματικό υλικό. Ατόφια η αφήγηση εκφέρεται από τον “Χορό”, ένα εκκλησίασμα ανθρώπων που υπηρετούν την κατανόηση της πλοκής και συνολικά της ιστορίας του έργου.