ΔΥΤΙΚΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

… Ή Κλαρίσα δεν υπήρχε παρά μόνο σαν φάντασμα στο παγκάκι, ως ανάμνηση μιας μνήμης πού δεν ήταν δική μου, ίσως ακόμα και σαν το παραλήρημα ενός ονείρου, ήταν ή ηχώ ενός παρελθόντος καταποντισμένου στην ιστορία, μα προσπαθούσα να ιχνηλατήσω αυτή τη μνήμη, ν' ακολουθήσω τη διαδρομή της. Την ίδια στιγμή όμως πού, νιώθοντας αβάσταχτη δυσφορία, σταμάτησα ν' ακούω τη φωνή της να μιλάει μέσα μου, αισθάνθηκα ξαφνικά την παρουσία της έξω από έμενα, δίπλα μου. Τη ζωντανή παρουσία μιας νεκρής.