ΔΕΡΜΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΜΙΛΗΣΕ

Θρυμματισμένα υποκείμενα, αμέσως μετά την αναχώρησή τουςαπ’ τη ζεστασιά της παιδικής ηλικίας, παλεύουν εναγωνίως για τηνεπανένωση.Αναζητούν την αποδοχή, την επιβεβαίωση, την αυτό – εκτίμηση μέσααπό το έτερο-άλλο. Απορρίψεις και προδοσίες, συνθέτουν το στίγματης πληγής που αναζητούν να επουλώσουν.Το σπάσιμο του νήματος μεταξύ ζωής -χαράς και θανάτου, η απώλεια,καταγράφεται στη μνήμη μας και παραμένει εκεί, άλλοτε κρυμμένη κιάλλοτε εκτιθέμενη, γυμνή, με την επιθυμία να επιστρέφει απ’ τοτραύμα, στο θαύμα της επούλωσης, επιβεβαιώνοντας την μοναδικήπάλη του έρωτα με το ανέφικτο.Εκεί, η επιθυμία, ο έρωτας, έρχεται να σπάσει τη σιωπή του, ναονομάσει το κρίμα με αχόρταγη την υποκειμενικότητά του και νααπαιτήσει να κυρωθεί στο εντός και στο εκτός του.Η αναγνώριση, η επίγνωση, η λεκτικοποίηση της πληγής, αγκαλιάζειτην ανάγκη να υπάρξει μέσω της μνήμης και να επιτύχει τηναυτοπραγμάτωση.