ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΜΠΛΕ

Στους μεγάλους καβγάδες μας εκείνος δεν μιλάει πολύ. Ακούει τις φωνές μου, τα παράπονα, δέχεται με υπομονή τις επιθέσεις μου. Κι όταν ηρεμήσω, συζητάμε. Τότε είμαι έτοιμη να τον ακούσω. Γιατί ξέρω πως κανείς δεν μ’ αγαπάει όσο ο εαυτός μου. Γιατί κρατάει πάντα ένα λευκό χαρτί… κι αφήνει τις μπογιές στα χέρια μου…Άκου μονάχα τη σιωπήη μοναξιά είναι φυγήόταν ψυχή και λογικήζητούν για λίγο ανακωχήπριν πέσεις τάχα στον γκρεμόνα σε τραβήξουν στο κενόνα βρεις εκείνο το παιδίπου είχε στα χέρια του μπογιέςχρώματα για όλες τις στιγμέςαρκεί να του έδινε κανείςλευκό χαρτί, δώρο ζωής…