ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Είμαι ο Σωτηράκος. Πριν κλείσω τα δώδεκα, οι «κακοί» έκαψαν το χωριό μου, σκιαγραφώντας με στάχτη και κάρβουνο τον ξεριζωμό. Μου κατασπάραξαν το παιδικό χαμόγελο, τη σαμαρίτσα μου, τον ονειρεμένο έρωτα και μ' έσπρωξαν στην ξενιτιά, στο έλεος της μοίρας. Το μόνο που δεν μου άρπαξαν είναι η φλογέρα – κρυμμένη βαθιά στο σακούλι. Αχ αυτή η φλογέρα! Με τους πονεμένους ήχους και τις μελωδίες, με έκανε, ως κύριο Ντήμα πια, να έχω νέες ρίζες, ιδιαίτερο ξύλωμα και φλοιό. Εγώ, η ξεριζωμένη ηπειρώτικη βαλανιδιά, με το σκοτεινό φορτίο στην καρδιά, άλλαξα σε δέντρο με τις πιο θρεπτικές ουσίες: ευτυχία, καλοτυχία, ευημερία… Μόνο η καταγωγή έμεινε ίδια. Κι έδωσα όρκο, κανείς, ούτε νεκρός, να τη στερηθεί. Κανενός η μοίρα να είναι… Χωρίς Καταγωγή.