ΞΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ

Βήματα ακούστηκαν να κατεβαίνουν από ψηλά. Πιο γρήγορα κι απ΄τη σκέψη, τα βήματα πλησίασαν και μεταμοφώθηκαν σε ογκώδεις, μυστακοφόρους αστυνομικούς. Ο Ιάκωβος ελίχθηκε ανάμεσα τους ώσπου οι αστυνομικοί ξανάγιναν βήματα και χάθηκαν. Ήταν βέβαιος πως ούτε καν τον είχαν προσέξει. Ξημέρωσε. Τράβηξε την κουρτίνα στο πλάι, ένα μουντό φέγγος πλημμύρισε το δωμάτιο. Ο Ερρίκος ντύθηκε, βγήκε να περπατήσει και νξα γίνει κι αυτός μια γκρίζα αντανάκλαση του εαυτού του. Η ατμόσφαιρα ήταν υγρή, κρύα. Τα χέρια του ζάρωσαν στις τσέπες του παλτού του, ένα ελαφρύ αεράκι κι ανακάτευε τα μαλλιά του, γεωμετρικά σχήματα ματαβάλλονται στο μέτωπο του. Δεν ήξερε πού βαδίζει. Οι περαστικοί τον προσπερνούσαν ξυστά, θαρρείς κι ήταν διάφανος.