ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

(...) Με κρατάει όρθιο η ελπίδα. Το αποτρόπαιο σκηνικό γίνεται ολοένα και πιο πνιγηρό. Τώρα κατανοώ τους ανθρώπους εκείνους που δεν θέλουν να σκέφτονται, δεν θέλουν να ξέρουν, μόνο να περνάνε καλά. Τι ευτυχία να μην ξέρεις! Τι ευτυχία να νεκρωθείς τις σκέψεις σου, να αποδιώχνεις τη γνώση, να λυτρώνεις έτσι την ψυχή σου!
Νιώθω νεκροζώντανος.
Πως μπορείς να ζήσεις στην πλευρά που ζούσες τόσα χρόνια, όταν έχεις δει και την απέναντι όχθη; Πως ακυρώνεις τη γνώση και επαφίεσαι στον κόσμο που σε περιβάλλει; Απλά δεν μπορείς; Η γνώση γίνεται κατάρα. Αν γνωρίζεις τον κόσμο στις δύο όχθες, τότε πάντα θα ζεις στη μέση, στο ποτάμι, ορμώμενος από τη βούληση του νερού, γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πνιγείς. Φοβάμαι...

Το παρελθόν του μύθου, της ιστορίας, των ιδεών είναι το υπόστρωμα πάνω στο οποίο σφυρηλατείται το παρόν. Κάτω από τα πόδια μας υπάρχουν κοιτάσματα μνήμης και ιδεών, που μας ζωογονούν και μας τρέφουν στην πορεία μας προς το μέλλον. Τους αιώνες, τις εποχές, τις ιδέες, τα διατρέχει ένα κοινό νήμα, η κοινή μνήμη• από αυτό το νήμα ο συγγραφέας πλέκει δεκατέσσερις αφηγήσεις στις οποίες σημαδιακές μορφές του μύθου, της ιστορίας αλλά και της λογοτεχνίας ζωντανεύουν, μιλούν σε πρώτο πρόσωπο και μας μεταφέρουν αποστάγματα βιωμάτων και σοφίας.