ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Σαράντα εννέα ποιήματα που κινούνται μεταξύ νεοκλασικισμού, νεορομαντισμού, λυρικά αλλά και αυτοσαρκαστικά, εξομολογητικά αλλά και οικουμενικά, με έντονη την κοινωνική στόχευση και τη νοσταλγία του "εμείς" εις αντιστάθμισιν του "εγώ" μιας περιπετειώδους ζωής ως αντίδοτον θανάτου. Φιλοσοφικοί στοχασμοί, ιδεολογικοί ακροβολισμοί, αιθερικές πτήσεις. Η ποιήτρια όμως δεν πειραματίζεται με νεωτερικές γραφές κι αδιέξοδες αποδομήσεις. Αντιθέτως, χτίζει τα νοήματά της σε γερό υπόβαθρο, έχοντας διερευνήσει επαρκώς το αρχαιοελληνικό της υπόστρωμα και τα ασφυκτικά όρια του μικροαστισμού που δεν αφήνει περιθώρια για μεγαλοσύνες. Αγαπώ να σκέφτομαι το βάθος του σκοπού παρά τα γλωσσικά και τροπικά χωροχρονικά όρια κάθε ποιητικής απόπειρας, που είναι εξ ορισμού απεγνωσμένη κι εκ φύσεως α-λυσιτελής. Βεβαίως, υπάρχει πάντα και η λύση του "γόρδιου δεσμού", όμως η ποιητική δεν είναι φαινόμενο αλλά λειτούργημα, με εξαιρετική κοινωνική χρησιμότητα. Ειδικά στους δυσχερείς, μεταβατικούς, μεταιχμιακούς καιρούς που έχουμε την τύχη να ζούμε. Κι ευδαίμονες εκείνοι, που σαν την φιλόλογο και ηθοποιό Έφη Χαντζούλη ιχνηλατούν το αύριο με όπλο τη Μνημοσύνη και με την πείρα του παρελθόντος αλώβητη, αποσκοραρισμένη εις το έπακρον. Ιδιόλεκτος πεποικιλμένη, τεχνουργημένη με τρόπο σηροτροφικό (από τους ακάματους μεταξοσκώληκες). Ποιήματα σαν γνωμικά, μακριά από κάθε μοντερνιστική ή μεταμοντέρνα (ηθελημένη ή μη) σκοτεινότητα. Λόγος διαυγής, καθαρός, ξάστερος. Νοήματα στιλβωμένα από μια θέληση λακωνική, λιτή, αποφασιστική στη διατύπωση.