ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ

Στο «Βρέφος» —την 6η συλλογή του— ο Αντώνης Στασινόπουλος µοιάζει να είναι περισσότερο από άλλοτε συνοµιλητής της Φύσης. Μιας Φύσης µε την πρωτεϊκή της οντότητα, ζωοποιός, αειθαλής, ένδοξη, ανίκητη, µεταµορφωτική. Τα 27 ποιήµατά του και τα 3 πεζά του παραπέµπουν σε πραγµατικές εικόνες αλλά απηχούν τα εσώτερα τοπία. Οι άνθρωποι µοναχικοί και µεµονωµένοι, άλλοτε ως «µελαγχολικοί φύλακες της αυγής» άλλοτε ως ταξιδιώτες που «δοκιµάζουν έρηµους σταθµούς και σταθµούς πολυσύχναστους», προορισµένοι να εκτελούν «διαδροµές παράλληλες και τεµνόµενες», µοιάζουν, τελικά, καταδικασµένοι «να συναρµολογούν τα κοµµάτια στον καθρέφτη του κόσµου». Απέναντι στον ακατάβλητο και ενιαίο περιβάλλοντα κόσµο, οι άνθρωποι επιδίδονται σε καταστροφές και αυτοκαταστροφές: Στην ψυχρή προγραφή του τραγουδιστή-ποιητή τους, στην άσπλαχνη απόρριψη του πληγωµένου αλόγου, στην αποτίµηση του µεροκάµατου, ως διατίµηση της ζωής.