ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΕΙΔΕΝΑΙ

Από το 1965 έως σήμερα “διαλέγομαι” με το έργο του Αριστοτέλη. Προγενέστερα, με προσωπικές ερασιτεχνικές απόπειρες, είχα επιχειρήσει να κατανοήσω, έστω μερικώς, ορισμένα μέρη της αριστοτελικής σκέψης. Τα Περί Ποιητικής. Περί Ψυχής, Περί Μνήμης και Αναμνήσεως, Αναλυτικά Ύστερα, Κατηγορίες, Πολιτικά, Ηθικά Νικομάχεια, Ηθικά Ευδήμεια υπήρχαν στη μικρή βιβλιοθήκη μου. Τα είχα “διαβάσει” σε μεταφράσεις το αν τα είχα “μελετήσει” και κατανοήσει είναι άλλο ερώτημα. Ωστόσο, έστω το μη συστηματικό υλικό που είχα τότε αποκομίσει, ήταν για τον μετέπειτα πανεπιστημιακό μου βίο, χρήσιμο υπόβαθρο. Το ίδιο μπορώ να πω και για άλλο γνωστικό μου απόθεμα ψυχολογίας και παιδαγωγικής από άλλες σπουδές. Ωστόσο, ο συστηματικός μου “διάλογος” με τη φιλοσοφία γενικά και την Αρχαιο-ελληνική φιλοσοφία ειδικότερα, άρχισε το 1962 στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών) με την παρακολούθηση μαθημάτων των καθηγητών Peters και Hirst, και, εν συνεχεία, στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου των σχετικών μαθημάτων από τους καθηγητές Adams, Walsh, Hamilton Piley, Drever, ιδιαίτερα του Hamilton.