ΑΠΟ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΟΥΚΛΕΣ

Τι κάνει τους ανθρώπους μυθικούς, τελικά; Είναι η διάθεση να έχουμε προσωπικές μυθολογίες και παρελθόν ή είναι εκείνος ο διακαής πόθος του είδους μας να έχει μέλλον; Ποια στιγμή οι καθημερινοί άνθρωποι γίνονται μύθος, παραμύθι ή παραμυθία και άλλοθι για έναν άλλο καθημερινό άνθρωπο; Με το ερώτημα αυτό κατά νου ξεκίνησα αυτό το μικρό βιβλίο – συνομιλία με τις σημαντικές γυναίκες – τοπία της οικογένειάς μου: τη μητέρα της μητέρας μου Αναστασία Κουΐνη, τη μητέρα μου Παρασκευή Γαβριλάκη και την κόρη μου Παρασκευή Νικολουδάκη, καθώς και τη μητέρα του πατέρα μου, Παρασκευή Γαβριλάκη κι αυτή, στη μνήμη της οποίας αυτό αφιερώνεται. Όσο καιρό το έγραφα ήταν σαν να επέστρεφα τις γυναίκες αυτές που σημάδεψαν τη ζωή μου στο υπόγειο ποτάμι που μας ταξιδεύει όλους.