ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Το βασικό πρόταγμα της αναλύσεως περί της διακρατικής κατανομής ισχύος συνίσταται εις την αποκρυπτογράφηση των -συνθέτων ή απλών- γεωπολιτικών δεικτών διά πολυπαραγοντικής προσεγγίσεως. Τούτο μεθερμηνεύεται ως η επίμονη και άοκνη εστίαση επί διαφορετικών στοιχείων, προσφερόντων τη βέλτιστη συνολική εικόνα περί μίας περιπτωσιολογικής μελέτης ή ενός στρατηγικού φαινομένου. Επί του εν λόγω άξονος κινείται και το ανά χείρας πόνημα του Μάρκου Τρούλη. Έχων έτερες επιστημονικές καταβολές, εντούτοις δε διστάζει να εγκολπώσει εντός της μελέτης του το θεωρητικό κεκτημένο της συστημικής γεωπολιτικής αναλύσεως, συνθέτοντας και προχωρώντας εις μία εκλεκτική χρήση των επιστημονικών παραμέτρων και εργαλείων […] Η συστημική γεωπολιτική δύναται να προσφέρει το ερμηνευτικό πλαίσιο σημαινουσών διαστάσεων επί της αναλύσεως των συμμαχιών, ως φαινόμενα καθορίζοντα εν τέλει τη διεθνή και την περιφερειακή κατανομή ισχύος. Προφανώς τούτο υλοποιείται όχι υπό όρους παραγωγής γεωστρατηγικής (προτάσεως πολιτικής) αλλά ως αναγκαία βάση αποκωδικοποιήσεως των αιτίων και των αιτιατών, των προϋποθέσεων συγκλίσεως ή αποκλίσεως των διακρατικών συμφερόντων, της εκτιμήσεως των στρατηγικών απειλών και της εναρμονίσεως των ιδεολογικών επικαλυμμάτων κατά τα λοιπά ρεαλιστικών στρατηγικών συμπεριφορών με γνώμονα την πρόσκτηση ισχύος. Όσον αφορά την περιπτωσιολογική μελέτη των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, τούτη εν έτει 2019 είναι “περισσότερο επίκαιρη” από ποτέ, με τον ρωσικό παράγοντα να εντάσσεται εις την εξίσωση ούτως ή άλλως λόγω της διαμορφωτικής επιδράσεως της στρατηγικής συμπεριφοράς του εις τον ευρύτερο ευρασιατικό χώρο. Ως είχα προσωπικώς αναφέρει εντός παλαιοτέρας συνεντεύξεως: “Ιστορικώς, γεωγραφικώς, γεωπολιτικώς και γεωστρατηγικώς πραγματική σύγκλιση μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Ο λόγος είναι ότι και οι δύο αυτοί εθνικοκρατικοί δρώντες έχουνε, η μεν Ρωσία μια δεδομένη ισχύ, είναι μια, και πάλιν, αναδυομένη υπερδύναμη.