ΑΔΕΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ (ΔΙΓΛΩΣΣΟ)

Ο αρχικός πόνος δίνει σιγά σιγά τη θέση του σε μια αργή αποδοχή της πραγματικότητας. Ο πόνος βαθαίνει και πλαταίνει, μαζί με στιγμές κενού, απουσίας, θύελλας. Ένας τρυφερός πόνος τυλίγει την εικόνα του ίδιου του απόντα. Ο νεκρός κουρνιάζει μέσα μας. Αυτή η διαδρομή δεν γνωρίζει συντομεύσεις. Κανείς δεν μπορεί να την αποφύγει. Ο θάνατος ανήκει στη ζωή, η ζωή συμπεριλαμβάνει τον θάνατο.The initial pain gradually cedes to a slow acceptance of reality. The pain deepens and widens, together with moments of emptiness, of absence, of storm. A tender pain wraps around the image of those absent. The dead nest inside us. This journey has no shortcuts. No one can avoid it. Death belongs to life, life contains death.