ΦΟΒΟΣ ΜΕΣΑ Σ’ ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΧΩΡΑΦΙ

Βρέθηκα μεμιάς να στέκομαι όρθιος μέσα σ' ένα απέραντο χωράφι. Τα χέρια μου ήταν τεντωμένα, ορθάνοιχτα στο σχήμα του σταυρού και στο κεφάλι μου φορούσα ένα παλιό ψάθινο καπέλο. Όσο συνειδητοποιούσα την όψη μου και την αποστολή μου, με πλημμύριζε ένα συναίσθημα ευτυχίας και υπεροχής. Για πρώτη φορά αναλογίστηκα πόσο σπουδαίο είναι νά 'σαι τρομαχτικός για τους άλλους, ακόμα κι αν δεν περιμένεις να σε φοβηθούν παρά μόνο τα πουλιά. Οι μέρες περνούσαν κι εγώ παρέμενα στην ίδια θέση, καρφωμένος στη γη που υποτίθεται προστάτευα απ' τους επίδοξους επιδρομείς. Απογοητεύτηκα ωστόσο απ' τη στάση των πουλιών απέναντί μου, αφού έδειχναν να μη με φοβούνται καθόλου. Τουναντίον, τ' αρπακτικά βουτούσαν στον αγρό κι έκλεβαν με τα ράμφη τους τούς σπόρους. Η παρουσία μου εκεί πρέπει να τους ήταν παντελώς αδιάφορη. “Πατέρα, αυτό το σκιάχτρο είναι άχρηστο! Ας το ξεφορτωθούμε!”, άκουσα να φωνάζει ο μικρότερος γιος της οικογένειας των χωρικών που βρέθηκα στη γη τους.